Ignacy Jan Paderewski
Urodził się w Kuryłówce na Podolu 6 (lub 18) listopada 1860 roku. Po śmierci matki pozostawał pod opieką ojca, który za udział w powstaniu styczniowym został skazany na karę więzienia. Przez następne lata małego Ignacego wychowywała ciotka. Jego zdolności muzyczne spowodowały, że w 1872 roku rozpoczął naukę w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Swój talent jako pianista i kompozytor rozwijał od 1883 roku w Berlinie, a następnie w Wiedniu. Sława przyniosła Paderewskiemu majątek, który w dużej części przeznaczał na działalność patriotyczną. W 1910 roku ufundował w Krakowie pomnik upamiętniający 500 rocznicę zwycięstwa pod Grunwaldem. Przez cały okres I wojny światowej wspierał na arenie międzynarodowej sprawę polską, czego efektem było założenie wraz Henrykiem Sienkiewiczem Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. 26 grudnia 1918 roku przybył do Poznania. Jego wizyta stała się bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania wielkopolskiego. Wkrótce objął stanowisko premiera i reprezentował Polskę podczas obrad konferencji wersalskiej. Jako przedstawiciel Polski podpisał w 1919 roku traktat pokojowy. W listopadzie 1919 roku złożył dymisję i przestał pełnić funkcję premiera. W latach 1920-1921 był delegatem Polski przy Lidze Narodów. Od 1922 roku znowu zaczął koncertować i ponownie też zdobył ogromną popularność w Stanach Zjednoczonych, gdzie jego występy często przyciągały bardzo liczną publiczność. W 1936 roku był jednym z twórców Frontu Morges. W czasie II wojny światowej był przewodniczącym Rady Narodowej na emigracji. Zmarł 27 czerwca 1941 roku w Nowym Jorku. W 1992 roku prochy Ignacego Jana Paderewskiego sprowadzono do Polski.